Ik hou van kleur zoals kleur in de natuur bijvoorbeeld. Die lopen zo mooi met de seizoenen mee. In de winter is het bleek en wit en hoe mooi kan dat zijn. Wakker worden, de gordijnen open doen en de wereld is wit geworden. Geweldig toch. Van de winterkleuren gaan we over in het voorzichtige en doorzichtige van de lente. Het lichte groen wat zich aan de bomen ontvouwt. De gele narcissen en lichtpaarse krokussen die zich laten zien. De lentekleuren zijn wat nog bleek, net als het weer en de temperatuur. Beetje voorzichtig allemaal. Dan komt de zomer met zijn diepe en warme kleuren. De felblauwe lucht en de warme zonnestralen die schijnen op de natuur en de mensen die weer warme en felle kleuren dragen. De bloemen die in bloei staan zoals de donkergele zonnebloem en de vuurrode klaproos. Of de diepblauwe korenbloem. Warm en uitnodigend allemaal.
Ok, dat hebben we dit jaar een beetje gemist maar dat word nu goed gemaakt door een zonnige oktobermaand waarin vele dagen zonovergoten zijn. De bomen kleuren langzaam prachtig geel en rood. We worden verwent met de meest schitterende kleuren in de natuur. En langzaam gaan we weer richting winterseizoen.
Ik ben ooit met een vriendin naar een kleuranalyse workshop geweest. Daar leerde we dat er een kleur is die bijna NIEMAND kan en mag dragen. De kleur waterig lichtblauw. Een kleur die in de natuur dan ook nergens voorkomt.
En dan komt het, dat waar ik altijd weer stomverbaasd over ben. De bomen kleuren langzaam prachtig geel en rood. We worden verwent met de meest schitterende kleuren in de natuur. En langzaam gaan we weer richting winterseizoen. Want hoe is het mogelijk dat er toch mensen zijn, meestal vrouwen van boven de 50, die deze kleur fanatiek dragen in de vorm van lichtblauwe jassen of sjaals.
Deze kleur waterig blauw staat alleen iemand die van dat mooie zilvergrijze haar heeft, een lekker buitenkleurtje en dan nog is dat geen garantie dat die kleur kan. Daarom snap ik dus niet dat er zoveel vrouwen zijn die die kleur dragen. Meestal betreft dat de nu weer uit de kast komende ‘sportieve’ ANWB winterjas.
Alstublieft, is er geen man, dochter, vriendin of lieve buurvrouw die zegt, ‘meid trek dat maar niet aan want je ziet eruit alsof je aan het overlijden bent! Kom met die jas maar liever niet uit de kast’.
Die kleur is alleen voor een hele zeldzame groep mannen en vrouwen weggelegd om te dragen. Maar dan liever nog niet.
Ergens probeer ik er begrip voor te hebben hoor want in de loop van je leven dan verandert je smaak.
Niet alleen voor je kleding maar ook voor je interieur bijvoorbeeld en voor muziek, vakanties, vrije tijd bestedingen. Ik denk dat men dan denkt dat kleding ook anders moet. Niks felle kleuren meer maar een beetje terughoudend allemaal.
Niet meer zo opvallend misschien. Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik zelf ook geen 20 meer ben en nu ik mijn haar even niet om de 5 weken in de verf gooi om te zien hoe de stand van zaken daarboven is wat betreft de grijsdekking, mijn kledingkleuren palet misschien ook aan een verandering toe is? Ik zie dat mijn donkerblonde/bruine haren al aardig grijs geworden zijn. Niks felle kleuren meer maar een beetje terughoudend allemaal.
Maar laat ik nou net als mijn oma en moeder geweldig mooi zilvergrijs haar krijgen.
Zou ik dan tot de zeldzame groep mensen behoren die de kleur waterig lichtblauw kan dragen??? Even overleggen en checken bij vriendinnen, zussen en buurvrouwen of dit wel kan want straks word ik nog door de modepolitie naar Siberië verbannen als straf.
Ach als ik waterig lichtblauw ga dragen ben ik misschien al seniel geworden en merk ik er toch niks van dan ik verbannen ben. Dan is het ik, Siberië en mijn waterige lichtblauwe sportieve ANWB jas. Wie weet worden mijn jas en ik dan samen wel heel gelukkig daar in de bleke sneeuw.
